zaterdag 23 maart 2013

First Italian Femme Conference - Gendererotica 2013: Contaminations of Queer Art

Rome, June 2013
International Festival Hosted by Eyes Wild Drag

Call for Abstracts

Femme is a term used by many in the queer community who identify as "feminine." Defining unequivocally who is femme (or fem in Italian usage) or what it means exactly is not an easy matter, given that it can be – and is – always interpreted differently. More importantly, femme is perceived, expressed and used in a wide variety of ways, both by people who identify as femme and in literature across the globe.

The meanings and interpretations of femme also morph with respect to the intersections of other identities, such as the "class," "race" and "size" of the femme body. For this reason, every community and every individual, every lesbian, trans or genderqueer person, can be a vehicle for new and subjective redefinitions of a femme identity, that in their fluid and heterogeneous ways remain strongly connected to a queer identity while presenting themselves as distinctly "feminine."

But if femininity and the values associated with femininity – how a feminine woman "should be" and what she should represent – are social constructs that depend on the power of the male gaze, femmes also upset the stereotypes by masterfully playing with them, subverting categories and definitions by using them outside of their socially accepted norms in the dominant culture.
 
Femme is also a concept with a strong political imperative. It is manifested all around the world through art, political organizing, academic disciplines, fashion and media in order to counter its invisibility and the negative connotations often assigned to it (tied to mainstream culture’s view of femininity). From Germany to the U.S., from Canada to Australia, movements are born, festivals, events and conferences that create a strong activist community to resist the marginalization that femmes often experience, even within LGBTQI communities.

Given these assumptions, the first Italian Femme Conference aims to develop deeper reflections on the femme identity, its relationship to queer theory, its many modes of expression, its battles and resistances to heteronormativity and normative femininity, which are, to say the least, restrictive and confining. Although artists and performers all over the world are actively spreading and developing subversive femme culture, here in Italy the phenomenon is still relatively new. Joining the traditions of international Femme conferences (www.femme2012.com and www.femmeguild.com), the first femme conference in Italy hopes to promote the interactions, testimonies and dissemination of diverse and intergenerational points of view on a subject that has yet to be deepened and expanded upon in Italy. In this way, we hope to contribute to increased visibility of femme identities in the overall struggle to resist categories, dichotomies and assigned genders.

donderdag 21 maart 2013

KU Leuven Gender Studies Teach-In (update): CANCELLED / MOVED / IN MOTION!

 
Onderstaand bericht bereikte ons via de Facebook-groep van het Gender Studies Teach-in-event. Dit event zal niet plaatsvinden komende vrijdag, maar wel op 22 en 23 mei tijdens het Gender Research Seminar aan de UGent:
 
On the 8th of March we announced a Gender Studies Teach-in as a way to intervene in an on-going history of missed opportunities with respect to the field of Gender Studies at the KU Leuven:

There have been too many missed opportunities to create a space for a real Gender Studies program at our university, too many unfunded initiatives to promote Gender Studies education that did not get the necessary support, and too few structural policy changes in line with the scholarly standards of this field of study. Gender Studies is an internationally recognized interdisciplinary field of studies and its time to educate the decision makers at the KU Leuven about this fact. We are convinced that our academic community deserves better, and would benefit from being a part of the creative and critical Gender Studies conversations that are constitutive of all great global centers of research and teaching. If the KU Leuven won’t come to Gender Studies, Gender Studies will have to come to the KU Leuven…

This announcement led to many local, national and international conversations about the state of Gender Studies in Belgium in general, and at the KU Leuven in particular. What struck us was that at the KU Leuven there was a significant level of hesitation, general discouragement and also forthright fear of getting involved. This was in sharp contrast to the engagement and proposals from feminist scholars at other universities. This bleak picture led us to believe that, at present, a bid for critical gender studies at the KU Leuven could benefit more from joining forces and strategizing with other gender studies scholars outside of Leuven.

Our first public event will take place in the context of the Gender Research Seminar (organized by UGent, VUB and UA) on 22-23 May 2013 (www.genderseminar.ugent.be). In addition to the already existing program that gathers a number of international and national recognized gender studies scholars, we are currently organizing a panel discussion that addresses the state of Gender Studies in Flanders within the contemporary neoliberal academic context, with special attention to the condition of gender studies in Leuven. Keep an eye on the program, and join us there!

And if you want to get more involved with these on-going conversations about Gender Studies at the KULeuven, get in touch: genderstudieskul@gmail.com
Gender Research Seminar | Home
www.genderseminar.ugent.be


 

dinsdag 19 maart 2013

A New Queer Agenda



De Scholar and Feminist Online (SF Online) is een online tijdschrift dat drie keer per jaar wordt uitgebracht door het Barnard Centre for Research on Women (BRCW, Barnard College, New York). In de lente van 2012 werd het themanummer A New Queer Agenda gepubliceerd. Zoals ook het themanummer Toward a Vision of Sexual and Economic Justice uit 2009 - dat in een blog in februari onder de aandacht werde gebracht - legt A New Queer Agenda de nadruk op de intersecties tussen seksuele diversiteit en economische ongelijkheid en uitbuiting. Bovendien wordt de kritische machtsanalyse ook op de LGTBQI beweging gericht - wie wordt er precies vertegenwoordigt, welke vormen van seksuele identiteiten en subjectiviteiten worden hiermee gecreeerd en gelegitimeerd, en welke groepen vallen structureel buiten representatie? De bredere analyse van de economische context waarin de LGTBQI beweging is gesitueerd focust op de economische crisis en toenemende ongelijkheid en armoede. In de introductie stelt Joseph N. DeFillipis dan ook dat de economische crisis wel degelijk ook een 'gay issue' is. 

In de preface schrijven Lisa Duggan & Richard Kim:

"... A New Queer Agenda proposes a new set of issues for a revitalized queer movement with a global democratic vision, reaching across lines of race, ethnicity, gender and gender expression, class, religion, and nationality. Though this collection focuses on issues and politics within the United States, and especially in New York City, this local/national context does not define the political horizon of the agenda we propose. Rather, this context reflects the primarily local character of the grassroots queer activism outlined here—a network of local organizations (like Queers for Economic Justice) that we hope to connect to efforts across the United States and around the world. The goal of this issue of The Scholar and Feminist Online is to forward the process of forging active transnational collaborations among queer progressive and left projects.

The writers of the essays, documents, and interviews collected in this volume are all activists from across the country; they are visionary thinkers who are community organizers, journalists, social workers, writers, academics, lawyers, advocates, and counselors. Most of them have worked with the nonprofit Queers for Economic Justice (QEJ)—either as staff, board members, volunteers, or as colleagues at other social justice organizations with whom QEJ has worked closely. All of them share QEJ’s vision of seeking common ground and coalition with the full range of social justice organizations, rather than trying to determine what is a specifically “gay” issue. ..."

Het themanummer en de individuele artikels kunnen worden ingezien via de website van SF Online:

vrijdag 15 maart 2013

KU Leuven Gender Studies Teach-In

Op vrijdag 22 maart wordt er aan de KU Leuven een heuse genderstudies teach-in georganiseerd. We weten al langer dat de situatie in België problematisch is wat de academische institutionalisering van genderstudies betreft (en wie daar nog niet van overtuigd mocht zijn, leest best even de volgende artikels op LOVER over het gebrek aan een geïnstitutionaliseerd genderstudiesprogramma, en het academische en maatschappelijke belang van zo'n (master)programma in België).
 
Sophia publiceerde eerder al een uitstekende haalbaarheidsstudie naar de oprichting van een interuniversitaire master genderstudies in België (die hier te downloaden valt), maar meer grass roots-gerichte activiteiten konden uiteraard ook niet uitblijven! Vandaar ook de teach-in op 22 maart, een initiatief van Anya Topolski en Sarah Bracke.
 
 

Zij kondigden op de Facebook-pagina, speciaal gecreërd voor dit event, het volgende aan:
 
"There have been too many missed opportunities to create a space for a real Gender Studies program at our university, too many unfunded initiatives to promote Gender Studies education that did not get the necessary support, and too few structural policy changes in line with the scholarly standards of this field of study.
 
Gender Studies is an internationally recognized interdisciplinary field of studies and its time to educate the decision makers at the KU Leuven about this fact. We are convinced that our academic community deserves better, and would benefit from being a part of the creative and critical Gender Studies conversations that are constitutive of all great global centers of research and teaching.

If the KU Leuven won’t come to Gender Studies, Gender Studies will have to come to the KU Leuven…

Come learn more about Gender Studies and let the university know how you feel about the importance of Gender Studies."

Zij die dus overtuigd zijn van het belang van een interdisciplinair genderstudiesprogramma aan de KU Leuven (en aan andere Belgische universiteiten): ga naar deze teach-in, en laat jullie feministische stem horen!


Call for papers: Feminist philosophy and pornography

Zij die nog verder willen reflecteren over het thema feminisme en pornografie, moeten zeker even de onderstaande call for papers lezen, waarin het symposium rond Feministische Filosofie en Pornografie aan de Humboldt Universiteit aangekondigd wordt. Tijdens dit symposium zal niet alleen ingegaan worden op de taalfilosofische en legale aspecten van pornografie, maar zullen ook de thema's van pornografie & epistemologie en esthetica kritisch onder de loep genomen worden.
 
Zie hieronder de volledige call for papers:

Interview met Nadia Fadil

In januari 2013 interviewden Jeroen de Preter en Sofie van Lommel Nadia Fadil over haar klim op de sociale en academische ladder als Marokkaanse vrouw, discriminatie van etnische minderheden, politieke participatie van minderheden, religiositeit in een tijdperk van dominante anti-religie sentimenten, islam als emanciperende kracht, en seksisme op straat. Het interview werd ook geherpubliceerd op de blog van Bleri Lleshi.

foto door: Thomas Sweervaegher


Op een dag zal het wellicht doodgewoon zijn. Maar zover zijn we dus nog niet. Nadia Fadil (34) is vrouw, ze is de dochter van Marokkaanse ouders en ze is geboren en getogen in Borgerhout. Dat ze ‘desondanks’ sinds enkele maanden antropologie aan de Katholieke Universiteit Leuven doceert, is voorlopig nog zeer bijzonder.

“Ik heb geluk gehad”, zegt Nadia Fadil over haar gestage weg naar de academische top. “Mijn ouders hebben letterlijk alles geïnvesteerd in de opleiding van hun kinderen. Ze vonden het heel erg belangrijk dat hun kinderen konden voortstuderen. Vanwege de goede reputatie hebben ze hun kinderen vanaf het begin naar het katholieke onderwijs gestuurd. Dat was binnen onze sociale klasse absoluut geen voor de hand liggende keuze. Mijn vader werkte bij Opel, mijn moeder is nog altijd kuisvrouw. Om onze studies te bekostigen hebben ze vaak dubbele shifts gedraaid. Alles was gericht op hard werken en studeren. Er heerste een ijzeren discipline.”

Die discipline was volgens Fadil de enige weg om de sociale ladder te beklimmen. “Als je uit de arbeidersklasse komt, en je bent ook nog eens van Maghrebijnse origine, dan mag je je onderweg geen enkele zwakte veroorloven. Je moet jezelf niet ontzien, extra bijlessen nemen en, zoals ik, het geluk hebben dat je ouders er alles voor overhebben. Dat is het grote verschil met iemand die uit de middenklasse komt. Niet alles hoeft dan mee te zitten om te slagen. Je kunt je wel eens een fout veroorloven.” Geen fouten maken dus, en onderweg ook nog een paar sociale barrières overwinnen.

Fadil vertelt hoe ze op haar Antwerpse “elitescholen” dikwijls de enige Marokkaanse was. “Dan word je niet vaak uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes. Je gaat naar een school waar de anderen heel andere referentiekaders hebben dan jij. Met een andere kleur heeft dat niet per se iets te maken. Het gaat over andere vrijetijdsbesteding, een andere manier van met elkaar omgaan, andere films. “Sociale mobiliteit is dus een veel ingewikkelder verhaal dan dat van de American dream. Keihard werken en discipline volstaan niet. Er is ook geluk mee gemoeid. “Helaas zijn we hier op dat vlak steeds Amerikaanser aan het denken. Meer en meer krijg je een samenleving die is opgedeeld in winners, die hard werken, en losers die niet werken en die we als profiteurs zien. Dat ook werklozen recht hebben op een menswaardig inkomen, vinden we steeds minder evident. Over herverdeling van het werk praten we nog nauwelijks. Integendeel, wie werk heeft, zal nog langer moeten werken.

“Ik vraag me wel eens af waar dit gaat eindigen. Ik heb net een jaar in de Verenigde Staten gezeten. Ik heb er gezien hoe de maatschappij teert op mensen die bereid zijn om zestig uur per week te werken. Als je daar om een of andere reden niet in slaagt, val je buiten het systeem. Dan ben je arm. Of word je gek. Ik heb er massa’s gekke mensen gezien. Het is duidelijk geen gezond systeem. Maar het is niet omdat het ongezond is dat het niet werkt. De VS staan er nog altijd. Ze geloven nog in hun American dream, en op een aantal domeinen staan ze nog aan de top.”

De Morgen: Etnische minderheden lijken er bijvoorbeeld makkelijker aan de bak te komen dan hier.

Nadia Fadil:  “Dat heeft natuurlijk veel met de geschiedenis te maken. De VS zijn een migratieland.”

DM: Zou het kunnen dat we ook in Europa meer die weg opgaan? De oudere migranten, zoals Belgische Italianen, zien we nog nauwelijks als migranten. Ze hebben hier intussen zelfs de premier mogen leveren.

NF:   “Absoluut. In vakliteratuur heet dat racialisering. Grosso modo zou je kunnen zeggen dat we de Italianen als vreemden zijn blijven beschouwen tot de Marokkanen en Turken kwamen. Zo is het ook in de VS gegaan. Ooit waren de Ierse migranten er het mikpunt van racisme en discriminatie. In tekeningen werden ze vaak met een bijna aapachtig gezicht afgebeeld. Dat veranderde pas toen er een nieuwe migratiegolf kwam en, veel later, J.F. Kennedy (een Iers-Amerikaanse katholiek) president werd. Je kunt zijn rol vergelijken met de rol die Obama vandaag voor de Afro-Amerikanen speelt.”

DM: In de Vlaamse politiek zag je dit jaar plots nogal wat Maghrebijns-Belgische vrouwen doorbreken. Zuhal Demir werd Antwerps districtsburgemeester, Nabilla Ait Daoud werd er schepen, Nadia Sminate mag straks burgemeester worden in Londerzeel en Yasmine Kherbache werd kabinetschef bij Di Rupo.

NF:  “Wat mij hieraan interesseert is dat het allemaal vrouwen zijn.”

DM: Hoe komt dat?

NF: “Vrouwen van etnische minderheidsgroepen worden door het brede publiek als minder bedreigend ervaren dan mannen, die makkelijker gecriminaliseerd worden. Bovendien zit er geen enkele vrouw met een hoofddoek bij. Ook dat is een probleemcategorie. “Wat me ook opvalt is dat die vrouwen zich heel zelden profileren op de ‘allochtone’ thema’s. Meestal halen ze, zoals Meyrem Almaci, hun krediet met andere dossiers. Als ze op de ‘allochtone’ thema’s werken, zoals Nahima Lanjri, is het om de migratiewetten te verstrengen.”

DM: Anders gezegd: we verdragen ze, zolang ze ‘de eigen achterban’ niet plezieren.

NF: “Precies.”

DM: Die achterban was bij de verkiezingen kennelijk nogal gecharmeerd van de PVDA. In ‘uw’ district Borgerhout haalde die partij 17 procent. Blijkbaar slaagt Peter Mertens waar het Resist van Dyab Abou Jahjah negen jaar geleden faalde.

NF: “De context waarin het Resistverhaal zich afspeelde, was heel anders. Toen Resist opkwam, woedde er een hetze tegen de AEL (Arabisch-Europese Liga). Bovendien was het thema van de financiele crisis toen veel minder aanwezig. “Dat neemt niet weg dat Resist iets losgemaakt heeft. Je kunt het vergelijken met Occupy en de indignados, de voorbije jaren. Die initiatieven leggen iets bloot, maar ze zijn voorlopig nog te pril om er ook nog eens iets op te bouwen.”

DM: Armoede is in ons land zeer sterk gekleurd. Kan de PVDA dit nieuwe proletariaat in de toekomst nog meer gaan vertegenwoordigen?

NF: “Dat valt nog te bezien. Net als de arbeidersklasse zijn migranten niet per definitie links of progressief. Zeker op ethisch vlak zijn ze dikwijls conservatief, en ook religie speelt een rol. De PVDA staat op dat vlak ook voor een serieuze uitdaging. Een belangrijk deel van hun achterban is religieus, terwijl de PVDA behoorlijk seculier is.”

DM: Het valt op dat de N-VA meer dan bijvoorbeeld de sp.a haar best gedaan heeft om etnische minderheden een kans te geven.

NF: “Ongetwijfeld speelt hier opportunisme een rol. Maar er is ook wel een ideologische verklaring voor. Je moet eens kijken naar Frankrijk, en hoe de UMP van Sarkozy meer dan welke partij ook – tussen grote aanhalingstekens – kansen heeft gegeven aan mensen uit etnische minderheidsgroepen. Rama Yade, Rachida Dati, Fadela Amara, alle drie zijn ze minister geworden onder Sarkozy. Ik denk dat dat geen toeval is. Op een merkwaardige manier is rechts soms minder kleurenblind dan links. Dat heeft, vermoed ik, iets met rechtse, conservatieve waarden te maken. Als je de familiewaarden deelt, en bijvoorbeeld ook de mythe onderschrijft dat iedereen die hard werkt er wel kan geraken, is je afkomst niet meer zo belangrijk.”

DM: Zegt u nu dat links meer discrimineert dan rechts?

NF: “Racisme bestaat zowel aan de linker- als aan de rechterzijde. Het verschil zit in de manier waarop het wordt beleden. Links is, in zijn omgang met diversiteit, paternalistischer dan rechts. Als ‘ze’ de idealen van het humanisme omarmen, zullen ‘wij’ ze accepteren. Rechtse discriminatie is, hoe zal ik het zeggen, wat meer no-nonsens. ‘Ze’ mogen meedoen, op voorwaarde dat ze hard werken.”

DM: Dat progressieve ‘paternalisme’ is niet helemaal onbegrijpelijk. Nog maar net zijn we van de katholieke kerk af, of daar komt al de islam.

NF: “Betekent progressief zijn dat je wil dat iedereen hetzelfde progressieve gedachtegoed gaat overnemen? Een soort progressief imperialisme? Een bepaalde westerse elite is er blijkbaar nog altijd van overtuigd dat we naar een soort eindpunt in de geschiedenis gaan. Dat er een universele manier bestaat om mens te zijn, en dat het maar een kwestie van tijd is voor iedereen die hogere vorm van ontwikkeling zal bereiken. Ik denk dat dat niet zo is. Ik denk dat er zeer uiteenlopende visies bestaan over wat emancipatie is. En dat Vlaanderen, en bij uitbreiding heel Europa, dat pluralisme maar beter kan omarmen.”

DM: In de praktijk lijkt het omgekeerde te gebeuren. De gevoeligheid voor kwesties als onverdoofd slachten, hoofddoeken en boerka’s wordt almaar groter.

NF: “In zekere zin is dat ook logisch. De verschillende gemeenschappen hebben nog nooit zo dicht op elkaar gezeten. Dat zorgt voor oprispingen en debatten die soms bijzonder scherp worden gevoerd. De multiculturele samenleving zal er ook niet op een United Colors of Benetton-achtige manier komen. Multiculturalisme is een sociale strijd tussen verschillende groepen. Het veronderstelt dat sommigen een aantal privileges zullen moeten opgeven. Een andere weg is er niet, of je moet accepteren dat de groep die niet meer aan onze samenleving wil deelnemen nog groter wordt.”

DM: Ziet u dat gebeuren?

NF: “Ja. Veel jongeren hebben de voorbije verkiezing geboycot. Persoonlijk betreur ik dat, maar op een bepaalde manier is het wel een interessante ontwikkeling. Het kan een politiek signaal zijn. Onderzoek uit andere landen leert dat niet stemmen vaak iets zegt over de mate waarin een samenleving inclusief is.”

DM: Zou het kunnen dat jongeren van Maghrebijnse origine vanuit dezelfde motivatie steeds meer belang gaan hechten aan de islam?

NF: “Ten eerste: het is een illusie te denken dat alle culturen dezelfde, seculariserende weg zullen volgen als de westerse. Je ziet het bijvoorbeeld aan de islam, maar ook aan het christendom bij de Congolese gemeenschap. Ten tweede is er onze maatschappelijke context, waarin het islamdebat heel sterk aanwezig is. Het zorgt ervoor dat een bepaalde groep veel meer wordt teruggeworpen op haar religieuze achtergrond, en daar ook iets mee gaat doen, bijvoorbeeld door de religieuze gevoelens te verdiepen. Dat wil niet zeggen dat die jongeren zich automatisch ook gaan afscheiden van de gemeenschap. Integendeel, in veel gevallen leidt een religieus reveil net tot meer participatie aan de samenleving.”

DM: De islam als emanciperende kracht?

NF: “Ja. Verbaast jullie dat? Binnen mijn vakgebied is die kracht al vaak beschreven. Het is gemeengoed geworden. De westerse elite wil wel eens vergeten dat een religieus referentiekader, op verschillende manieren, nog altijd een belangrijke rol speelt voor driekwart van de mensheid. Is dat een probleem? Soms wel, maar soms ook absoluut niet.”

DM: In Brussel haalde de Islampartij twee zetels. Voor die partij moet de invoering van de sharia in België bespreekbaar zijn. Begrijpt u dat wij dat problematisch vinden?

NF: “Wat is jullie probleem dan?”

DM: Dat wij de democratie toch iets hoger inschatten dan de sharia.

NF: “En geloven jullie echt dat de sharia hier op een dag ingevoerd zal worden?”

DM: Nee, niet echt. Maar moet een democratie zo’n partij dulden?

NF: “Vanuit pluralistisch standpunt zou ik zeggen: waarom niet? Als er een dierenpartij kan zijn, moet ook een Islampartij kunnen bestaan. Wat mij vooral interesseert is de vraag waarom zulke marginale fenomenen als de Islampartij, maar ook Sharia4Belgium of de boerka, voor een soort nationale angst zorgen. Ik heb meer en meer de indruk dat die angst iets te maken heeft met de angst van Europa om zijn leidende positie te verliezen.”

DM: Is het niet legitiem dat Europa waarden als pluralisme en democratie probeert te verdedigen?

NF: “Pluralisme en democratie zijn geen exclusief Europese waarden, hoor. Landen als Libanon of Burkina Faso hebben een veel diepere ervaring met pluralisme. Omdat er alleen maar minderheden bestaan, heb je daar geen meerderheid die haar normen opdringt aan de anderen.”

DM: 2012 was het ook het jaar van het protest tegen Innocence of Muslims. Kunt u ons uitleggen waarom jonge moslims wél voor zo’n dom filmpje op straat komen, en niet voor een veel serieuzer probleem als bijvoorbeeld discriminatie op de arbeidsmarkt?

NF: “Werk en onderwijs zijn wel dé thema’s waar de Turkse en Marokkaanse middenveldorganisaties in
Vlaanderen rond werken. Dat de jongeren niet voor die thema’s op straat komen, is juist. Maar zeg eens, waar komen jonge Vlamingen vandaag nog voor op straat?”

DM: Tegen zinloos geweld?

NF: “Juist. Niemand komt vandaag op straat voor het behoud van de index. Terwijl geïsoleerde gevallen van zinloos geweld nog wél tot betogingen kunnen leiden. In de beide gemeenschappen lijkt betogen meer een uiting van onmacht geworden.”

DM: Zou je de woede over het antimoslimfilmpje kunnen vergelijken met ‘onze’ woede over het filmpje waarin Jan Fabre katten in de lucht laat gooien?

NF: “Ik denk dat het een goede vergelijking is, ja. In de twee gevallen was de reactie buiten proportie, in de twee gevallen ontstond de woede omdat iemand aan een belangrijk cultureel symbool had geraakt. Al is de commotie rond dat antimoslimfilmpje ook wel sterk opgeblazen. Toch als we over België spreken. Ik was toevallig in Borgerhout toen er tegen dat filmpje werd betoogd. Ik weet niet met hoeveel ze precies waren, maar er waren wel meer politieagenten.”

DM: Nog veel meer ophef was er dit jaar over Femme de la rue, de documentaire van Sofie Peeters over seksisme bij jonge mannen van Maghrebijnse origine.

NF: “Het lijkt me niet onbelangrijk om te weten dat dit soort gedrag in die wijk (om en rond het Anneessensplein in Brussel) al decennialang voorkwam. Het is nieuws geworden omdat er in de wijkvandaag ook meer en meer studenten komen, zoals Sofie Peeters. “Voor mij was het in elk geval geen nieuw verhaal. Ik ben in een wijk opgegroeid waar dat gedrag schering en inslag was. Leuk is anders, maar op den duur wen je eraan. En als ik de jonge vrouwen even mag geruststellen: op een dag, als je een jaar of 34 bent, houden ze ermee op. (lacht) “Natuurlijk keur ik dat soort gedrag niet goed. Je moet dit als feministe aan de kaak stellen. Maar doe het alstublieft niet op een manier die racisme reproduceert. Met de normen en waarden van die gemeenschap heeft dit gedrag niks te maken. Als dat zo zou zijn, dan zou die gemeenschap dat gedrag goedkeuren. En dat is niet gebeurd.”

DM: U kunt wel niet zeggen dat alleen het gekleurd seksisme is aangevallen. Het seksistische gedrag van machtige witte mannen als Pol Van Den Driessche heeft dit jaar minstens evenveel stof doen opwaaien.

NF: “Ja, alleen heeft niemand de behoefte gevoeld om dat gedrag te koppelen aan zijn afkomst of de gemeenschap waar hij toe behoort. Het enige wat je hieruit kunt besluiten, is dat seksisme overal is. En dat vrouwen uit de gemeenschappen daar gelukkig ook op reageren.”

DM: 2012 was het jaar waarin het Vlaams Belang tot een kleine partij werd gereduceerd. Helaas lijkt de polarisering tussen de verschillende gemeenschappen er niet door verdwenen. Ziet u die polarisering de komende jaren nog toenemen?

NF: “Ik denk dat het debat vooral in de media op een heel polariserende manier wordt gevoerd. Als je naar de werkelijkheid on the ground kijkt, zie je een veel complexer, en in zekere zin ook complexlozer beeld. Jongeren die vandaag opgroeien kunnen veel beter dan mijn generatie omgaan met de verschillende referentiekaders. Vooral in steden als Brussel, Antwerpen en Gent zie je jongeren heel complexloos met de nieuwe werkelijkheid omgaan. Buiten de steden is dat veel minder geval, en je kunt je afvragen of dat verschil wel zal verdwijnen. “Het zou wel eens kunnen dat we hier een dubbele werkelijkheid krijgen, zoals ik ze in de VS heb gezien: een conservatief en christelijk Amerika in het binnenland, en een progressief en pluralistischer Amerika in de steden aan de Oost- en Westkust. Zolang ieder zijn eigen ruimte kan bewaren, hoeft dat volgens mij niet eens ongezond te zijn.”

donderdag 14 maart 2013

Entries on Women/Feminism/People of Color/LGBT/Disability: Wikipedia Edit-a-Thon on Friday, March 1 from 11am-3pm EST




Onderstaande oproep is voornamelijk gericht aan mensen uit de Verenigde Staten, maar niets houdt personen die het Engels voldoende beheersen tegen om deel te nemen. De Nederlandstalige Wikipedia is er nog veel erger aan toe dan de Engelstalige versie, dus ook daar is nog heel wat werk aan de winkel! 

Have you ever wondered why there are few instances of detailed entries on women and gender studies, disability studies and on people of color on Wikipedia? Wikipedia itself has noted its own systemic bias – Wikipedians are by and large privileged, educated Anglophone males who might not consider these fields worthy subjects to annotate. According to the Wikimedia Foundation’s study in 2011, only 13 per cent of countributors to the site were female. Claire Potter has pondered about this in a recent article titled “Prikipedia? Or, Looking for the Women on Wikipedia.” If this concerns you, now’s your chance to rectify this!

Geachte heer Vermeersch, mag het gedaan zijn met riddertje spelen?


Afgelopen week plaatsten we op deze blog een interview van Samira Azabar (verschenen op de website van DeWereldMorgen). Hierop verscheen enkele dagen geleden een reactie van Etienne Vermeersch, die het met Samira niet eens is: volgens hem zijn geloof en vrouwenemancipatie niet verenigbaar. Gisteren gaf Samira een krachtige repliek, die u hieronder kan lezen. 

Ik heb de indruk dat u het moeilijk vindt om uw harnas en witte paard op te bergen. Maar de waarheid is dat er geen moslimjonkvrouwen zijn die gered dienen te worden door een 'verlichte profeet' anno 2013.

In uw open brief (gepubliceerd op DeWereldMorgen.be van 8 maart) aan mij gericht, geeft u aan dat ik wel degelijk een rationeel denkend wezen ben. Maar als u daarna stelt dat ik "beïnvloed ben door diep gewortelde motieven" en om emotionele redenen geen afscheid kan nemen van de islam, lijkt u mijn rationaliteit toch ernstig in twijfel te trekken.

woensdag 13 maart 2013

Who's afraid of the F-word? #3 Seksualisering van de samenleving


Gesprekken over feminisme en gender.

Woensdag 20 maart 2013 - 19:30

Handelsbeurs Concertzaal | Kouter 29, 9000 Gent
Gratis, reserveren aanbevolen via de website van De Buren:


Met de seksuele revolutie verdwenen veel taboes. Maar bracht die seksuele revolutie ook de vrijheid waarvoor gestreden werd? De laatste jaren beklaagde een flink aantal prominente vrouwen zich over de pornificatie van onze samenleving met een overdaad aan seks in reclame en media. De tot lustobject gereduceerde bimbo is het toppunt van emancipatie. Een exotisch kleurtje is erotisch, maar bedekte exotiek staat dan weer gelijk aan onderdrukking. Ging de commercie aan de haal met onze seksualiteit? Werd de emancipatorische boodschap van het feminisme gekaapt? Een panelgesprek onder leiding van Francesca Vanthielen met onder andere Marjolein Van Bavel (VOK), Linda Duits (onafhankelijk sociaal wetenschapper Universiteit Utrecht) en Murielle Scherre (lingerieontwerpster, auteur en presentatrice).

Over de reeks

Heeft het feminisme afgedaan nu er wettelijke gelijkheid is tussen mannen en vrouwen? Of blijft het ook vandaag een inspiratiebron voor het streven naar een betere wereld? Het VOK (Vrouwen Overleg Komitee) en deBuren organiseren in 2012-2013 een lezingen- en debattenreeks over actuele feministische kwesties. Welke rol kan het feminisme spelen in het vormgeven van een meer duurzamere en sociaalrechtvaardige wereld? Wordt het niet eens tijd om mannen bij het feminisme te betrekken? Zijn we wel zo seksueel bevrijd als we graag zouden willen geloven? En ligt de verklaring voor het verschil tussen vrouwen en mannen in de genen of de opvoeding? Vaste moderatrice van de reeks is actrice, presentatrice en G1000-activiste Francesca Vanthielen.

maandag 11 maart 2013

Interview met Ellen Billiet - Initiatiefneemster van de Feministische Blog

Dit interview, door Keltoum Belorf, werd op vrijdag 8 maart 2013 gepubliceerd op De Wereld Morgen in het kader van de 'week van het feminisme'.

Ellen Billiet 19, is studente filosofie aan de VUB en oprichtster van een feministische blog. Op haar twaalfde begon ze feministische boeken te lezen en een hele wereld ging voor haar open. Eindelijk vielen de puzzelstukken in elkaar en vond ze antwoorden op de vele vragen die ze zich als kind altijd stelde. In dit interview met DeWereldMorgen.be legt ze uit wat haar drijft.

foto door: Jonas Vincken
Hoe ben je feminist geworden?

Ellen: “Ik ben een nieuwsgierige persoon en heb altijd al veel gelezen. Toen ik dus op mijn twaalfde eindelijk boeken mocht uitlenen in de volwassenenafdeling van de bibliotheek, begon ik mijn ontdekkingstocht door de verschillende categorieen. Zo ontdekte ik de feministische afdeling."

"Ik begon auteurs als Nawal El Saadawi, Alice Walker, Germaine Greer, Ariel Levy, etc. te lezen, en maakte zo kennis met het feminisme. Ik was het van meet af aan helemaal eens met heel wat van de gedachten van deze schrijfsters. Het precieze moment waarop ik mezelf feministe ben beginnen noemen, herinner ik me echter niet meer.”

zaterdag 9 maart 2013

Kritisch en creatief: de derde feministische golf in Nederland

 


Onderstaand interview, afgenomen door Evelien Geerts, werd overgenomen van de website van DeWereldMorgen.
 
Een gesprek met Iris van der Tuin over de staat van het feminisme in Nederland, de verschillende feministische generaties en de ogenschijnlijke kloof tussen academisch en activistisch feminisme.

Nederland wordt, samen met de Scandinavische landen, vaak gezien als een Europese trendsetter wat betreft diversiteits- en gelijkheidspolitiek. En dit beeld blijkt ten dele ook te kloppen: zo heeft het feministische gedachtegoed zich goed weten door te zetten in de maatschappelijke, politieke en universitaire structuren van het land.

Daarnaast valt de institutionalisering van het Nederlandse feminisme ook op te maken uit het grote aantal Nederlandse genderstudiesopleidingen. Het Nederlands aanbod aan feministisch gerelateerde opleidingen staat in schril contrast met de Belgische situatie: hoewel Sophia, het Belgisch netwerk voor genderstudies, al enkele jaren pleit voor de invoering van een interuniversitaire master genderstudies, is deze nog steeds geen feit.[1]

Qua institutionalisering van het feminisme hinkt België dus achterop in vergelijking met Nederland, maar ook het Nederlandse feminisme wordt momenteel met zware uitdagingen geconfronteerd. Maar betekent dit dan ook dat het Nederlandse feministische landschap zich in een onomkeerbare crisissituatie bevindt?

Een streepje roze volstaat

 


Dit artikel van An Gordier werd overgenomen van de website van DeWereldMorgen.

"Vorige week stond ik aan te schuiven bij de bakker met een flukse anderhalfjarige aan de hand. Toen die ijverig de toonbank begon af te breken, kirde de verkoopster “Oo, wat een flink kereltje!”. “Jaja, ze is heel flink”, repliceerde ik.  

Hierop fluisterde de vrouw me samenzweerderig in de oren (moeders onder elkaar, je weet wel): “Oei, van mijn dochter dacht ook iedereen dat het een jongetje was. Maar ik heb dat rap opgelost door ze oorbellekes te laten steken”. Kleine pruts geeft momenteel de overtuigende indruk dat het haar bijzonder weinig kan schelen of iemand haar jongetje noemt of meisje, of oelieboelie, duimelijntje of bol.

Wel zet ze haar keel open als iemand een naald in haar vel prikt. Dát lijkt me eerder iets om een trauma van op te lopen. Hoewel grotere mensen veelal ook niet van naalden in hun lichaam houden, is naar gender speuren zowat het eerste wat ze doen als ze baby’s of peuters in het zicht krijgen - idem dito overigens bij een zwangerschap.

Op basis van bekende houvasten - een streepje roze is genoeg - vissen ze naar het geslacht van een kind. Bij afwezigheid van roze kledingstukken of een pop in de hand nemen mensen meestal automatisch aan dat het kind een jongetje is. Bij een verkeerde inschatting excuseren ze zich dan snel. “Laat het los, niets aan de hand. Alles komt goed met dit kind, en ook met u”, wil ik die mensen dan toefluisteren, met een verzachtend schouderklopje toe.

Toegegeven, bij momenten laat ik voor het gemak genderverwarring vrolijk bestaan. Soms ook voor de lol, dan wissel ik zelfs bewust tijdens zo’n gesprek af tussen ‘zij’ en ‘hij’. Grappig om te zien hoe dat voor volslagen verwarring zorgt. Dat gebeurt ook als Bol haar fraaie ‘Ladykiller’-trui aanheeft. Mensen weten vaak niet goed wat daarmee aan te vangen.

Om eerlijk te zijn, ik weet soms ook niet wat de beste manier is om daar dan mee om te gaan. Ik vraag me af wat het eigenlijk met kinderen doet, die patronen waar we ze steeds opnieuw in duwen. Jongens die wenen zijn mietjes, voor meisjes kan het wel. Wat voor de ene mag, is bij de ander bijna taboe.

Het enige wat Bol heeft met mode, is dat ze alle kleren uit de commode overal in de living rondstrooit en opraapt, wel tien keer op een dag. Laat ze maar doen: stoer zijn, roze broekkousen als sjaal gebruiken, en gewoon een vrolijk kind zijn. Zonder oorbellen.
 
 

vrijdag 8 maart 2013

"Mensen denken vaak dat ik geen rationeel denkend wezen zou zijn omdat ik een hoofddoek draag"

Het interview met Samira Azabar, door Tinne Destrooper, verscheen deze week online op De Wereld Morgen binnen het kader van 'de week van het feminisme'.

Er gaat geen dag voorbij of er verschijnt wel ergens een opiniestuk, debat of artikel over de plaats van de islam in onze samenleving. Met name de rol van de vrouw, de toelaatbaarheid van de hoofddoek en de houding van moslimmannen jegens vrouwen vulden reeds vele pagina’s.

foto door Jonas Vincken

Islamitische vrouwen worden in deze discussies echter vaak doodgezwegen. Een zonde voor elk medium dat zichzelf democratisch noemt en een gemis voor ons allen, zo blijkt uit het interview met de bevlogen – en gesluierde - feministe Samira Azabar.

Samira Azabar is vormingsmedewerkster bij VZW Motief (www.motief.org). Haar profiel van uitgesproken islamitische feministe roept meteen de vraag op hoe haar geloof haar interpretatie van feminisme beïnvloed heeft.

Azabar: “Toen ik opgroeide, worstelde ik met veel vragen. Mijn ouders zijn eerste generatie en als jongere zie je dat bepaalde zaken binnen je eigen cultuur helemaal normaal gevonden worden, terwijl je je tegelijk in een andere a-religieuze context beweegt. Als jongere word je daarop bevraagd. Op dat moment probeer je te kijken waar je inspiratie ligt. In sommige situaties voelde ik mij bijvoorbeeld meer aangesproken in mijn moslim-zijn, in andere in mijn vrouw-zijn. Het is een moeilijke oefening om die twee te combineren in verschillende contexten."

"Media bemoeilijkten dit proces ook. In de media werd de islam vaak voorgesteld als niet democratisch, niet vrouwvriendelijk en al helemaal niet emancipatorisch. Dat was voor mij een reden om me te gaan verdiepen in mijn islamitische roots. De islam die ik in mijn opvoeding had leren kennen was anders dan de voorstelling in de media. De islam die ik had leren kennen was intrinsiek democratisch, en zelfs feministisch. Mijn zoektocht leidde me naar emancipatorische elementen binnen de islam, omdat deze nooit aan bod komen in het dominante discours in deze samenleving."

donderdag 7 maart 2013

Feminisme en ecologie: a difficult love affair

 
 
[Uitleg bij de foto: "Love canal was een arbeidersgemeenschap in de US waar vrouwen eind jaren 70 een uitzonderlijk hoog aantal miskramen, doodgeboortes, aangeboren afwijkingen en ziektes bij kinderen en volwassenen vaststelden. Toen (vooral vrouwen) aan de alarmbel trokken, werd duidelijk dat de wijk gebouwd was op een voormalige stortplaats. Veel acties vonden plaats, maar het was maar toen vrouwen "vandalized a construction site, burned an effigy of the mayor and had been arrested in a blockade that government officials began to take notice."]

Onderstaand artikel, geschreven door Anneleen Kenis, werd overgenomen van de website van DeWereldMorgen.

Ecofeminisme wordt niet altijd met evenveel enthousiasme onthaald, zelfs niet in feministische kringen. Daar zijn begrijpelijke redenen voor.

Het heeft feministes bloed, zweet en tranen gekost om het juk van de zogenaamde band tussen vrouwen en de natuur van zich af te werpen. Als er dan plots een nieuwe feministische stroming opduikt die de link tussen de ecologische crisis en de onderdrukking van vrouwen centraal stelt - en die op die manier de band tussen vrouwen en de natuur opnieuw binnen lijkt te brengen - is het te begrijpen dat vrouwen op hun hoede zijn.

woensdag 6 maart 2013

Feminisme is voor iedereen! Seksisme én racisme tegengaan..






Voor vrouwen van etnische-culturele minderheidsafkomst worden ervaringen van onderdrukking en uitsluiting dikwijls getekend door meerdere vormen van discriminatie tegelijk. Bijvoorbeeld, een alleenstaande moeder met een donkere huidskleur en een niet ‘Vlaams-klinkende’ naam die helaas zonder succes een appartement zoekt.

De huisbaas die haar weigert omdat hij liever verhuurt aan ‘een modelgezin met een man/kostwinner aan het hoofd’ vertoont op stereotiepe wijze seksistisch gedrag. De huisbaas die alleen blanke huurders aanvaardt is echter een racist. In de praktijk is het moeilijk verschillende vormen van discriminatie van elkaar te onderscheiden. Bovendien kunnen seksisme en racisme in elkaar haken en zo vorm geven aan de specifieke ervaring van vrouwen van etnisch-culturele minderheden.

Interview met Jasbir Puar: Liberalisme en Onderdrukking van de Ander

Grenzeloos, het tijdschrift voor socialisme van Socialistische Alternatieve Politiek (SAP) publiceerde op haar website in december 2011 een uitgebreid interview met Jasbir Puar over haar boek Terrorist Assemblages: Homonationalism in Queer Times (2007). In het interview wordt geprobeerd een antwoord te vinden op de volgende complexe overkoepelende vragen: Terwijl het westen steeds xenofober wordt, zeggen steeds meer mensen homoseksualiteit te accepteren. Hoe is deze tegenstrijdigheid te verklaren? En zijn gelijke rechten wel genoeg, juist in tijden van economische crisis en oorlog?


Een gedeelte van het interview wordt hier geherpubliceerd. Het volledige interview kan ingezien worden op de website: http://www.grenzeloos.org/2011/12/22/liberalisme-en-onderdrukking-van-de-ander/


Het concept ‘homonationalisme’ wordt vaak gebruikt als synoniem voor racisme in de HLBT (Homo-Lesbo-Bi-Transgender) gemeenschap, vooral sinds Judith Butler het woord bekendheid gaf door haar interventie op de Christopher Street Day manifestatie in Berlijn in 2010. Hoe bedoelde jij de term ‘homonationalisme’ oorspronkelijk in Terrorist Assemblages?

Homonationalisme is niet simpelweg een synoniem van racisme van homo’s. De term is niet uitsluitend bedoeld om de instrumentalisering van seksuele minderheden door de staat duidelijk te maken of om nationalisme, xenofobie en imperialisme in Westerse homogemeenschappen te bekritiseren. Mijn doel is een fundamentele kritiek op het liberale discours van gelijke rechten voor queers en aan te tonen hoe deze rechten leiden tot opvattingen van vooruitgang en moderniteit die sommige groepen erkennen als burgers met culturele en juridische rechten, ten nadele van andere groepen die worden uitgesloten. Homonationalisme is meer expliciet geworden na de aanslagen van 11 september maar bouwt voort op vier decennia van liberale insluiting in het tijdperk na de zwarte burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten. De liberale logica leidt tot een impliciete opvatting van seksuele minderheden als blank en van niet-blanken als hetero.

dinsdag 5 maart 2013

Boekentip: Terrorist Assemblages door Jasbir Puar

De feministische boekentip voor deze week is er een van Sarah Bracke. Als sociologe doceert Sarah aan de KULeuven over cultuur, kapitalisme, religie, gender en etniciteit. Haar meest recente publicaties situeren zich op de kruispunten van nationalisme, secularisme, islam, feminisme en de holebibeweging. Samen met Sara Abou Ghazal maakte ze Pink Camouflage, een video-essay over de instrumentalisering van holebirechten. De juiste persoon dus om een boekentip aan te dragen binnen het kader van het thema feminisme & seksualiteit!

Sarah tipt het boek 'Terrorist Assemblages: Homonationalism in Queer Times', door Jasbir Puar (2007, Duke University Press). In dit baanbrekend werk analyseert Jasbir Puar hoe configuraties van ras, gender, seksualiteit, klasse en natie en de holebibeweging zich verhouden tot en medeplichtig zijn aan huidige ontwikkelingen richting militarizering, counterterrorisme en nationalisme.


Jasbir Puar is Associate Professor in Vrouwenstudies en Gender Studies aan Rutgers University (V.S.)
Op haar website zijn links te vinden naar andere publicaties alsook interviews:

Op de website van Duke University Press wordt het boek als volgt omschreven:

"In this pathbreaking work, Jasbir K. Puar argues that configurations of sexuality, race, gender, nation, class, and ethnicity are realigning in relation to contemporary forces of securitization, counterterrorism, and nationalism. She examines how liberal politics incorporate certain queer subjects into the fold of the nation-state, through developments including the legal recognition inherent in the overturning of anti-sodomy laws and the proliferation of more mainstream representation. These incorporations have shifted many queers from their construction as figures of death (via the AIDS epidemic) to subjects tied to ideas of life and productivity (gay marriage and reproductive kinship). Puar contends, however, that this tenuous inclusion of some queer subjects depends on the production of populations of Orientalized terrorist bodies. Heteronormative ideologies that the U.S. nation-state has long relied on are now accompanied by homonormative ideologies that replicate narrow racial, class, gender, and national ideals. These “homonationalisms” are deployed to distinguish upright “properly hetero,” and now “properly homo,” U.S. patriots from perversely sexualized and racialized terrorist look-a-likes—especially Sikhs, Muslims, and Arabs—who are cordoned off for detention and deportation.

Puar combines transnational feminist and queer theory, Foucauldian biopolitics, Deleuzian philosophy, and technoscience criticism, and draws from an extraordinary range of sources, including governmental texts, legal decisions, films, television, ethnographic data, queer media, and activist organizing materials and manifestos. Looking at various cultural events and phenomena, she highlights troublesome links between terrorism and sexuality: in feminist and queer responses to the Abu Ghraib photographs, in the triumphal responses to the Supreme Court’s Lawrence decision repealing anti-sodomy laws, in the measures Sikh Americans and South Asian diasporic queers take to avoid being profiled as terrorists, and in what Puar argues is a growing Islamophobia within global queer organizing."

maandag 4 maart 2013

Sexuality in Focus: de nieuwste editie van het Graduate Journal of Social Science

Het Graduate Journal of Social Science (GJSS) - een interessant open-access tijdschrift waarin verschillende belangrijke thema's in genderstudies op een interdisciplinaire wijze worden belicht - besteed in z'n nieuwste editie aandacht aan feminisme, genderstudies en seksualiteit.
 
Wie iets wil bijleren over de verschillende disciplinaire wijzen waarop seksualiteit als onderwerp binnen genderstudies behandeld wordt, en welke methodologieën daarbij gehanteerd worden, moet dus zeker eens een kijkje nemen op de GJSS website, waar het volledige themanummer te downloaden valt.
 
 
 
"The Graduate Journal of Social Science (GJSS) is pleased to announce the launch of our latest edition, Sexuality in Focus, Volume 10, Issue 1, February 2013, guest edited by Arpita Das, Annelies Kleinherenbrink and Ebtihal Mahadeen."
 
Het themanummer valt hier te downloaden.
 
 
Met dank aan GJSS.

zondag 3 maart 2013

Atria: institute for gender equality and women's history



Onderstaand bericht werd overgenomen van de website van Sophia.


"On 28 January 2013, at a festive ceremony in the Rode Hoed in Amsterdam, the new name of the Institute on Gender Equality and Women's History was revealed. It is Atria. This institute results from the merger of Aletta, Institute for Women's History and E-Quality, Information Centre for Gender, Family and Diversity Issues. Both institutions have a long history of advocating for gender equality and women's history.

Atria is the institute on gender equality and women's history and provides a deep understanding of women - in all their diversity - and their history: women from all levels of society, from diverse ethnic backgrounds and with diverse sexual orientations, women working outside the home and those not, women with and without children. Atria identifies opportunities and challenges for equal rights and the empowerment of women. She brings these issues to light through her library and archive, as well as by publishing research, expert opinions and whitepapers and providing trainings for government, business and educational institutions.