Op 18 juni 2013 publiceerde Asha ten Broeke in de Nederlandse krant Trouw de column 'Hetero, homo of lesbo: Het zou er niet toe moeten doen wat je bent', waarin ze vertelt over haar lesbische kleuterdochter. Hierop komen nogal wat reacties los, waarover Asha dan weer op 25 juni in Trouw een column schrijft, getiteld: 'Ik wil de lesbische gevoelens van mijn dochter niet wegwuiven'. 

Op haar wetenschapsblog over gender en seksualiteit reflecteert ze op de vele reacties die de thematiek van (niet-heteroseksuele) seksualiteit en orientatie bij kinderen heeft gegenereert. Asha's blog,  'Mijn dochter is lesbisch. En dat is een probleem omdat..?' wordt hieronder geherpubliceerd. Op deze blog 'Het Meisje Met de Eierstokjes' zijn andere interessante blogs te vinden over feminisme, gender en seksualiteit.

Mijn dochter is lesbisch. En dat is een probleem omdat…?

Geplaatst op 26 juni 2013

Ik heb een lesbische kleuterdochter. En dat is een probleem.

Niet voor mij, overigens. Het zal me worst wezen op welke sekse mijn meid haar affecties richt. Maar veel andere mensen hebben het er lastig mee.

Nadat ik in mijn column in Trouw had geschreven over mijn lesbische dochter (twee keer) vertelden deze mensen me via twitter, mail en de reacties onder het stuk wat ze ervan vonden. Daar waren fijne berichten bij. Maar de meeste reacties waren niet overdreven positief.

Zo waren er mensen die zeiden dat een kleuter nog helemaal niet lesbisch kan zijn. Daarvoor is ze nog te jong. Kinderen klooien maar wat aan op het amoureuze vlak. ‘Ik was verliefd op mijn teddybeer’, hoorde ik langskomen. Of op de juf. Een echte oriëntatie ontstaat pas in de puberteit, onder invloed van de dan rondrazende hormonen. Dus ik kan maar beter afwachten, want wie weet valt ze later wel gewoon op jongens. En dan heb ik mooi in de krant gezet dat ze op meisjes valt. Je ziet trauma aankomen. Dat wordt levenslange therapie.

Interview met Jasbir Puar: Liberalisme en Onderdrukking van de Ander

Grenzeloos, het tijdschrift voor socialisme van Socialistische Alternatieve Politiek (SAP) publiceerde op haar website in december 2011 een uitgebreid interview met Jasbir Puar over haar boek Terrorist Assemblages: Homonationalism in Queer Times (2007). In het interview wordt geprobeerd een antwoord te vinden op de volgende complexe overkoepelende vragen: Terwijl het westen steeds xenofober wordt, zeggen steeds meer mensen homoseksualiteit te accepteren. Hoe is deze tegenstrijdigheid te verklaren? En zijn gelijke rechten wel genoeg, juist in tijden van economische crisis en oorlog?

Een gedeelte van het interview wordt hier geherpubliceerd. Het volledige interview kan ingezien worden op de website: http://www.grenzeloos.org/2011/12/22/liberalisme-en-onderdrukking-van-de-ander/

Het concept ‘homonationalisme’ wordt vaak gebruikt als synoniem voor racisme in de HLBT (Homo-Lesbo-Bi-Transgender) gemeenschap, vooral sinds Judith Butler het woord bekendheid gaf door haar interventie op de Christopher Street Day manifestatie in Berlijn in 2010. Hoe bedoelde jij de term ‘homonationalisme’ oorspronkelijk in Terrorist Assemblages?

Homonationalisme is niet simpelweg een synoniem van racisme van homo’s. De term is niet uitsluitend bedoeld om de instrumentalisering van seksuele minderheden door de staat duidelijk te maken of om nationalisme, xenofobie en imperialisme in Westerse homogemeenschappen te bekritiseren. Mijn doel is een fundamentele kritiek op het liberale discours van gelijke rechten voor queers en aan te tonen hoe deze rechten leiden tot opvattingen van vooruitgang en moderniteit die sommige groepen erkennen als burgers met culturele en juridische rechten, ten nadele van andere groepen die worden uitgesloten. Homonationalisme is meer expliciet geworden na de aanslagen van 11 september maar bouwt voort op vier decennia van liberale insluiting in het tijdperk na de zwarte burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten. De liberale logica leidt tot een impliciete opvatting van seksuele minderheden als blank en van niet-blanken als hetero.

Pianofabriek 27 november: Homofobie, Seksisme en Racisme

 

 

Debat in de reeks Beeldbrekers, dinsdag 27 november 2012, 20:00-22:00

Pianofabriek, Rue du Forstraat 35, 1060 St. Gillis/Gilles, Brussel

 

Naar aanleiding van de eerste homofobe moord in België en de documentaire “Femme de la rue”. Met Said Al Nasser (Merhaba) en Chia Longman (UGent, Ella vzw) Moderator: Samira Bendadi (MO*)

Je kan in sommige wijken in Brussel niet meer kiezen welke kleren je aantrekt of met wie je hand in hand loopt. De kans dat je als homokoppel in elkaar geslagen wordt of dat je als vrouw seksueel geïntimideerd wordt door allochtone jongeren zou te groot geworden zijn. Meer en meer mensen klagen dit grootstedelijk fenomeen luidop aan. Hoewel de feiten vaak het tegendeel bewijzen, wordt geweld tegen homo’s en seksisme vaak gelinkt aan de vreemde afkomst of religieuze overtuiging van de daders van dit grensoverschrijdend gedrag. Is seksime en homofobie dan het privilege van een minderheid in onze samenleving? Hoe kan men deze selectiviteit verklaren? Hoe kan men opkomen tegen dergelijke vooroordelen? Onder de noemer ‘Je weet waar discriminatie begint maar niet waar het eindigt’ voert een segment van het middenveld in Vlaanderen actie tegen elke vorm van discriminatie. Homofobie, seksisme en racisme. Kan men het ene bestrijden zonder het andere?

Voor meer info over Beeldbrekers in de Pianofabriek: klik hier.

Voor een interessant recent opiniestuk over deze thematiek door Sarah Bracke, Chia Longman & Shaireen Aftab, 'Waarom de strijd tegen homofobie ook een strijd tegen racisme vergt'.