Who's afraid of the F-word? #2 Mannelijke voorvechters

woensdag 27 februari 2013 - 19:30

Atlas | Huis van Diversiteit en Inburgering, Carnotstraat 110, 2060 Antwerpen

Gratis, reserveren aanbevolen, via de website van De Buren -http://www.deburen.eu/nl/programma/detail/whos-afraid-of-the-f-word-2-mannelijke-voorvechters

 

Van de mannen die mee aan de wieg stonden van het feminisme in de 19e eeuw tot de profeministische mannenbewegingen van de 21ste eeuw: er zijn steeds mannen actief geweest in de feministische beweging. Francesca Vanthielen praat met Henk de Smaele (UA), Kristien Hemmerechts (auteur, HUB) en Jens van Tricht (publicist en coach) over wat mannen kunnen betekenen voor het feminisme. Waarom voelen mannen zich aangesproken door feminisme? Hoe vertalen ze dat in een concreet engagement? Zouden ze zich willen aansluiten bij het georganiseerde feminisme? En welke uitdagingen stelt zo'n gemengde beweging?

Over de lezingenreeks

Heeft het feminisme afgedaan nu er wettelijke gelijkheid is tussen mannen en vrouwen? Of blijft het ook vandaag een inspiratiebron voor het streven naar een betere wereld? Het VOK (Vrouwen Overleg Komitee) en deBuren organiseren in 2012-2013 een lezingen- en debattenreeks over actuele feministische kwesties. Welke rol kan het feminisme spelen in het vormgeven van een duurzamere en sociaalrechtvaardige wereld? Wordt het niet eens tijd om mannen bij het feminisme te betrekken? Zijn we wel zo seksueel bevrijd als we graag zouden willen geloven? En ligt de verklaring voor het verschil tussen vrouwen en mannen in de genen of de opvoeding? Vaste moderatrice van de reeks is actrice, presentatrice en G1000-activiste Francesca Vanthielen.

Mannen durven neen zeggen tegen geweld op vrouwen

 

 

Hieronder het artikel dat de Standaard vandaag publiceerde over het filmpje dat het Instituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen lanceerde in het kader van de International Day for the Elimination of Violence against Women (25 november). Onderaan vindt u een fragment uit het persbericht van het IGVM, en 'Let's end violence against women', een filmpje dat gemaakt werd door de UN Women PSA.
 

"Het Instituut voor de gelijkheid van mannen en vrouwen zette woensdag een bijtende videoboodschap online, waarin ze het geweld tegen vrouwen aanklagen. Dit gebeurde naar aanleiding van de internationale dag tegen het geweld tegen vrouwen op 25 november. Zes bekende mannen werkten mee aan het initiatief. 

 

In een filmpje van iets minder dan 4 minuten brengen een aantal choquerende scènes de schrijnende problematiek van partnergeweld onder de aandacht. Daarna volgen getuigenissen van Bert Gabriëls, Guy Swinnen, Axl Peleman, Bruno Coppens, Patrick Chaboud en David Hubert. De bekende Belgen leggen uit waarom het volgens hen belangrijk is om de strijd aan te gaan tegen geweld op vrouwen.

“You only don’t dare to wear skirts and dresses because your dads don’t dare to either.”

 

Nils Pickert en zijn zoontje 

 

Nils Pickert schrijft:

“Yes, I’m one of those dads, that try to raise their children equal. I’m not one of those academic daddies that ramble about gender equality during their studies and then, as soon as a child’s in the house, still relapse into those fluffy gender roles […] Thus I am, I know that by now, part of the minority that makes a fool of themselves from time to time. Out of conviction.

In my case that’s because I didn’t want to talk my son into not wearing dresses and skirts. He didn’t make friends in doing that in Berlin already and after a lot of contemplation I had only one option left: To broaden my shoulders for my little buddy and dress in a skirt myself. After all you can’t expect a child at pre-school age to have the same ability to assert themselves as an adult. Completely without role model. And so I became that role model.  

[Now] he’s simply smiling, when other boys (and it’s nearly always boys) want to make fun of him and says: “You only don’t dare to wear skirts and dresses because your dads don’t dare to either.” That’s how broad his own shoulders have become by now. And all thanks to daddy in a skirt.”
 

(Klik hier voor de originele versie, en hier voor de vertaling. Nog twee interessante artikels over dit onderwerp: 'Genderless Baby's Mother Responds To Media Frenzy' en 'My life as a man in a skirt')

Wie op het internet ‘my son wants to wear a dress’ intypt, wordt geconfronteerd met een eindeloze reeks hulpkreten van verwarde ouders die zich afvragen hoe ze moeten omgaan met situaties als die waarin de schrijver van bovenstaand artikel zich bevond. Maar al te vaak worden de getuigenissen van deze ouders onthaald met reacties die bestaan uit opsommingen van mogelijke oorzaken (homoseksualiteit, een afwezige vader, transseksualiteit, etc.), of met de ‘geruststellende’ mededeling dat alle kinderen er nu eenmaal van houden zich te verkleden, en ze er wel uit zullen groeien. Al deze reacties hebben gemeenschappelijk dat ze er van uitgaan dat er iets inherent ‘verkeerds’ is aan een jongen of man die een rok of kleedje draagt, en de meeste Westerlingen delen deze vooronderstelling.

 

Als we echter wat verder kijken dan onze neus lang is, zien we dat in talloze landen een man met een kleed of rok de normaalste zaak van de wereld is; een blik in een geschiedenisboek leert ons hetzelfde. De overtuiging dat het dragen van een rok niet te combineren valt met man-zijn, is een even historisch contingent gegeven als de nog maar zeer recent opgeheven taboe die vastkleefde aan vrouwen die een broek droegen.  

 

We zouden de jongens in kwestie dus moeten aanmoedigen en toejuichen, in plaats van hen het gevoel te geven dat ze abnormaal zijn, of hen meteen in allerlei hokjes te duwen. Deze kinderen tonen ons dat een wereld waarin genderstereotypen niet meer beperkend werken op de keuzevrijheid en zelfexpressie van vrouwen én mannen verder weg is dan velen graag zouden willen geloven.

 

 

"What a Rapist Looks Like": een kritische beschouwing over ons beeld van de typische verkrachter

In een van de meest recente berichten op zijn ‘profeminist blog’, bespreekt Bill op kritische wijze de stereotypische voorstellingen die velen onder ons van verkrachters hebben. Hieronder zijn inleiding:

"The other day I was doing a rather unpleasant home remodeling project. Tired of the heat, tired of the noise, and tired of the dust, I burst out of my front door, out into the fresh air, out into the bright sunshine. And when I did this I scared the heck out of a woman who happened to be walking by on the sidewalk. She had an instant look of fear in her eyes. Immediately realizing that I had scared her, I tried smiling at her reassuringly. But still she stared at me wide-eyed as she hurried on. She did not smile back. Whoah! What the heck is her problem? I was smiling, for goodness sake! And I had absolutely no intention of harming that woman. How could she not know that? Hell, I don’t even look like a rapist! Heck, I was even smiling!

What a rapist looks like. Let’s face it, I do not look like what the world often thinks of when we think about the sort of guy who rapes women. After all, I am -- and I’ll just say it -- white. I am clean cut. The house I am working on is in a “nice” neighbourhood. I have a professional job. I am married. I have a kid. And I’m a relatively attractive guy. [...]

So why in the world would this woman who was walking by ever have a reason to be scared of me?

Well, it turns out that in the real world -- rather than in our stereotypical rape scenario -- it is exactly guys like me who rape, who assault, who harass, and who molest. All the damn time. And the sooner we get that fact through our thick heads, the sooner we can make some progress on confronting the epidemic of rape, and the safer we will all be.

Voor de rest van het bericht, klik hier.

Over de stereotypische portretering van mannelijkheid in Disney-films

Een youtube-filmpje over het traditionele beeld van mannelijkheid dat doorheen de films van Disney aan de kijkers gepresenteerd wordt. Op treffende wijze wordt hier duidelijk gemaakt dat geen enkel cultureel product ‘onschuldig’ is wat betreft de invloed op de vorming van stereotypische denkbeelden.

Not a Pretty Girl

I am not a pretty girl.That’s not what I do. Het maken van het statement lijkt onnodig: dat ik geen pretty girl ben is mij en mijn omgeving al een goeie 21 jaar lang duidelijk. Integendeel, ik ben er altijd al tamelijk zeker van geweest dat het in niemand opgekomen zou zijn mij als iets anders te bestempelen dan eerst een jongen, en nu een jongvolwassen man. Toch hebben deze regels uit Ani DiFranco’s titelsong van haar klassieke album Not a Pretty Girl (1995) een bijzondere aantrekkingskracht voor me gehad.

Ik wil hier verduidelijken dat het statement geen pretty girl  te zijn een soort van mantra van zelfbewustzijn kan zijn, ook voor degenen die niet direct aangeraakt worden door vrouwelijke schoonheidsidealen - de mannelijke helft van de bevolking, met andere woorden. Not a Pretty Girl gaat niet zomaar over schoonheidsidealen as such. Het gaat over vrouwelijkheid als een sociale rol, één die geclusterd is met een hele reeks andere vooroordelen – met name zwakheid en een gebrek aan zelfredzaamheid. In die hoedanigheid geloof ik dat vele mannen – ikzelf niet in het minst – vaak al in aanraking zijn gekomen met het idee dat ze “zwakker” zouden zijn dan anderen omdat ze niet beantwoorden aan het traditionele beeld van “mannelijkheid”.

DiFranco staat internationaal bekend als een feministisch icoon, en veel van haar lyrics en gedichten geven zwart op wit uitdrukking aan de politieke en sociale noden van vrouwen. Wat haar voor mij echter nog veel interessanter maakt, zijn die momenten waar ze subtiel de vinger legt op het feit dat concepten als mannelijkheid en vrouwelijkheid simpelweg rollen zijn die onze maatschappij uitspeelt. Veel van haar nummers zijn als het ware een popular culture shortcut voor de klassieke academische kritiek op genderrollen als performatief gegeven.

Het bewustzijn dat het mooie meisje en andere genderstereotypen voornamelijk maatschappelijke brouwsels zijn, die in grote mate opgevoerd (en opgelegd) worden, is in zekere mate gemeengoed. Het verfrissende aan iemand als DiFranco is voor mij dat ze dat ze dat bewustzijn aanscherpt op een manier die veel makkelijker in het dagelijkse leven in te passen valt dan een academische of literaire beschouwing dat kan doen.

Zonder twijfel een belangrijke (en aartsmoeilijke) taak van het hedendaagse feminisme is het zoeken naar een manier waarop genderbewustzijn een prominentere plaats kan veroveren in ons dagelijkse denken – meer dan alleen maar een sluimerend concept te zijn in ons achterhoofd. Het is allemaal verschrikkelijk basaal, maar nog steeds allesbehalve evident.