 |
De Amerikaanse muzikante en voormalige street perfomer Amanda 'Fucking' Palmer is niet vies van enige controverse: de vroegere leading lady van de punk cabaretband The Dresden Dolls schopt immers graag tegen de schenen van de goegemeente en provoceert steeds met passie. Haar flamboyant gedrag op en naast het podium, tezamen met haar heel eigen opvallende ideeën over het hedendaagse feministische denken, zorgen ervoor dat de meningen over deze artieste – zeker binnen feministische kringen – vaak uiteenlopen.
Zo kwam Palmer deze zomer bijvoorbeeld nog in opspraak toen bleek dat ze met haar revolutionaire Kickstarter-project – een website waarop bands en muzikanten hun muziek rechtstreeks kunnen laten financieren door hun fans – maar liefst 1.2 miljoen dollar had opgehaald voor haar nieuwe album Theatre Is Evil. Op zich lijkt dit niet zo heel problematisch te zijn – crowd funding zorgt er immers voor dat het geld van muziekfans rechtstreeks bij de artiest in kwestie terecht komt en niet aan de vingers van op geld beluste managers blijft kleven – maar de Amerikaanse media vroegen zich terecht af of Palmers marxistische en DIY-attitude wel te verzoenen viel met het ophalen van zo'n ontzettend gigantisch bedrag. Daarnaast viel het bij vele fans en professionele muzikanten ook niet in goede aarde dat Palmer onder haar fans muzikanten ronselde om gratis op te treden tijdens haar wereldtournee.
Palmer besloot nadien gelukkig om al haar muzikanten te betalen, en krabbelde na dit incident meer dan gewoon maar recht, omdat ze door heel deze controverse werd uitgenodigd om een TED-talk te verzorgen waarin ze onder meer inging op haar radicale – maar inspirerende – ideeën over crowd funding en de muziekindustrie.
Niettemin kwam ze onlangs nog maar eens in opspraak nadat ze op haar blog een gedicht met de – volgens sommige offensieve want te empathische titel – A Poem For Dzhokhar plaatste. Als geboren en getogen Bostonian, wou ze als artieste haar emoties delen over de recente bomaanslag in Boston, maar vele van haar critici (maar ook fans) vonden dat ze met dit gedicht de grenzen van de goede smaak ver overschreed.
Dit maar om te tonen dat Palmer – zelfs meer dan Madonna – de titel van koningin van de provocatie verdient. En dit is zeker zo als het op Palmers verhouding met het feminisme aankomt: hoewel ze zelf steeds het gevecht aangaat met de absurde schoonheidsidealen die gelden binnen onze maatschappij en de muziekindustrie in het bijzonder, blijkt uit interviews dat ze toch niet zo tuk is op het politieke feminisme. Daarnaast stuitte één van haar meest recente muzikale projecten met indiemuzikant Jason Webley, Evelyn Evelyn genaamd, heel wat feministen (en de groepering Feminists With Disabilities
Zo kwam Palmer deze zomer bijvoorbeeld nog in opspraak toen bleek dat ze met haar revolutionaire Kickstarter-project – een website waarop bands en muzikanten hun muziek rechtstreeks kunnen laten financieren door hun fans – maar liefst 1.2 miljoen dollar had opgehaald voor haar nieuwe album Theatre Is Evil. Op zich lijkt dit niet zo heel problematisch te zijn – crowd funding zorgt er immers voor dat het geld van muziekfans rechtstreeks bij de artiest in kwestie terecht komt en niet aan de vingers van op geld beluste managers blijft kleven – maar de Amerikaanse media vroegen zich terecht af of Palmers marxistische en DIY-attitude wel te verzoenen viel met het ophalen van zo'n ontzettend gigantisch bedrag. Daarnaast viel het bij vele fans en professionele muzikanten ook niet in goede aarde dat Palmer onder haar fans muzikanten ronselde om gratis op te treden tijdens haar wereldtournee.
Palmer besloot nadien gelukkig om al haar muzikanten te betalen, en krabbelde na dit incident meer dan gewoon maar recht, omdat ze door heel deze controverse werd uitgenodigd om een TED-talk te verzorgen waarin ze onder meer inging op haar radicale – maar inspirerende – ideeën over crowd funding en de muziekindustrie.
Niettemin kwam ze onlangs nog maar eens in opspraak nadat ze op haar blog een gedicht met de – volgens sommige offensieve want te empathische titel – A Poem For Dzhokhar plaatste. Als geboren en getogen Bostonian, wou ze als artieste haar emoties delen over de recente bomaanslag in Boston, maar vele van haar critici (maar ook fans) vonden dat ze met dit gedicht de grenzen van de goede smaak ver overschreed.
Dit maar om te tonen dat Palmer – zelfs meer dan Madonna – de titel van koningin van de provocatie verdient. En dit is zeker zo als het op Palmers verhouding met het feminisme aankomt: hoewel ze zelf steeds het gevecht aangaat met de absurde schoonheidsidealen die gelden binnen onze maatschappij en de muziekindustrie in het bijzonder, blijkt uit interviews dat ze toch niet zo tuk is op het politieke feminisme. Daarnaast stuitte één van haar meest recente muzikale projecten met indiemuzikant Jason Webley, Evelyn Evelyn genaamd, heel wat feministen (en de groepering Feminists With Disabilities
in het bijzonder) tegen de borst: Palmer en Webley traden tijdens hun muzikale acts namelijk op als een Siamese tweeling, die zogezegd uit een freakshow gered waren door Palmer en Webley. Deze paternalistische gimmick ging voor velen net iets te ver.
Uit dit alles blijkt dus dat provocatie centraal staat in het muzikale werk van Amanda Palmer, maar betekent dit ook dat ze louter provoceert om te provoceren? En moeten we haar dan meteen een postfeministe noemen omdat ze vooral lijkt te willen opvallen en tegelijkertijd erg kritisch is voor bepaalde vormen van feminisme? Of gaat er onder het laagje – of zeg maar dikke lagen – van provocatie en rebellie toch nog een andere Palmer schuil die wel aandacht heeft voor gender en feministische kwesties?
In onderstaand (Engelstalig) artikel probeer ik door middel van een introductie op Palmers oeuvre en haar voorliefde voor het Brechtiaanse Verfremdungseffekt een andere, misschien wel meer feministische kant van deze artieste te tonen...
